Ben je gek op meerdaagse wandelingen, dan hoort de W-trek in Torres del Paine National Park in Chili ergens bovenaan je bucketlist te staan. Deze trek kun je lopen in drie dagen en brengt je langs de mooiste landschappen in Patagonië. Ik trok maar liefst zes dagen uit voor de W en overnachtte onderweg in refugios. Dit is een eerlijk verslag van mijn ervaringen tijdens de W-trek.
Het stond al jaren hoog op mijn verlanglijst: het lopen van het W-circuit in Torres del Paine. Je kunt de tocht in drie dagen lopen en als je wilt kun je onderweg kamperen. We hebben inmiddels wel iets van zelfkennis en daarom besloten we er zes dagen voor uit te trekken en geen kampeeruitrusting mee te slepen. We boekten bedjes in refugios (berghutten) langs de route en één keer een kant-en-klare tent. Natuurlijk hadden we afgesproken dat we goed zouden trainen. Want we wandelden nooit (dit was een paar jaar geleden, inmiddels zijn we wat meer ervaren) en de W-trek zou vrij zwaar zijn. Maar natuurlijk kwam er van trainen helemaal niets. En dus begonnen we zonder enige oefening, maar vol goede moed aan de W.
Dag 1 W-trek: naar de Torres (9 uur lopen)
De bustocht naar het park is fantastisch. Vlak voor aankomst zien we Torres del Paine al liggen in de zon. De Torres zelf (drie enorme granieten bergen van bijna 3000 meter hoog) weerspiegelen fotogeniek in een meertje en vicuna’s springen over de velden naast de weg. Rugzakken op, en lopen maar. Richting refugio Chileno, waar we overnachten. Het belooft een zware tocht te worden, maar dat maakt ons niet uit. Wij hebben er zin in!
De W-trek: waarom wilde ik dit ook alweer?
Een uur later. Mijn God. Waarom wilde ik dit ook alweer? Het pad is belachelijk steil, de rugzak is zwaar, het is warm (warm in Patagonië, wie bedenkt dat?) en we moeten nog heel ver. Ward klaagt over zijn rugzak, die zwaarder is dan de mijne. Om de minuut las ik een pauze in en kijk met verbijstering naar mijn medewandelaars, die geen moeite lijken te hebben met dat ellendige, rotsige pad. En dat terwijl de meeste mensen beladen zijn met een tent, een enorme rugzak, een gasstelletje, eten voor een week en een matje. Voor geen goud! De uitzichten zijn trouwens wel ongelofelijk mooi. Besneeuwde bergen, watervalletjes die van de berg komen, een groot meer…we doen het niet voor niets. Na 2,5 uur komt het refugio in zicht. Goddank. Maar daar komen we niet zomaar. We mogen nog drie smalle zandpaadjes over, met daarnaast alleen steile afgrond. Gelukkig komen we er zonder kleerscheuren overheen en gaan we lunchen.
Voortslepen naar de Torres
Na de lunch staat het zwaarste gedeelte op de planning: op naar de Torres. De eerste anderhalf uur gaan nog wel. Dan kondigt een bord aan dat het nog drie kwartier is tot de Torres. De wandelaars die net naar beneden komen schudden mismoedig hun hoofd. Het is nog zeker een uur en een kwartier. Nou. Het weer wordt er ook niet beter op. Af en toe miezert het en ik ben bang dat die ellendige Torres in de wolken hangen als wij eindelijk arriveren. Het pad varieert van steil tot megasteil, van los zand tot grote stenen en het sloopt me. Ik sleep mezelf letterlijk naar boven, want ik moet en zal die Torres zien. Me ophijsend aan elk rotsblok komen we boven. En dan vergeet ik alles, want het uitzicht is onbeschrijfelijk. De Torres zijn helemaal zichtbaar, de zon schijnt een beetje en voor die granieten giganten ligt een felgroen meertje. Indrukwekkend!
Het waait hard in Torres del Paine
Na van het uitzicht genoten te hebben, moeten we, juist, terug. Voor de variatie is er een windje opgestoken, met af en toe een flinke windstoot ter afwisseling. Leuk! Zeker op de stukken met los zand, waarop je uitglijdt en nog eens een kilo zand in je ogen krijgt. Uiteindelijk halen we het refugio. Daar is een warme douche, brandt een warm haardvuurtje en kunnen we lekker eten. Trekken is zo slecht nog niet.
Dag 2: terug naar Torre Central (3 uur lopen)
Vandaag is een eitje. We lopen dezelfde weg terug als gisteren, om bij refugio Torre Central onderaan de berg te overnachten. We komen rond de middag aan in het refugio. Een beetje in de zon zitten, lunchen, boekje lezen. Zoals ik al zei: trekken is zo slecht nog niet.
Dag 3: W-trek naar refugio Los Cuernos (5 uur lopen)
Vandaag belooft een makkelijke dag te worden. Vier uur lopen met weinig steile stukken. We stellen ons in op een simpel tochtje. Dat wordt het natuurlijk niet. De eerste dag is tien keer zwaarder, maar elke keer als we omhoog kijken naar weer een steil pad met duizenden stenen, zakt de moed me in mijn wandelschoenen. Mooi is het wel weer. Prachtige meren met weerspiegelingen, de Cuernos komen in beeld en we steken snelstromende beken over. Bijna komt de hele trekking nog in gevaar, als ik merk dat mijn Labello uit mijn zak gevallen is. De mensen die mij kennen weten: dat is paniek! Gelukkig hoef ik maar honderd meter terug om ‘m op het pad te zien liggen. Pfff, daar komen we goed weg. Rond een uur of twee komen we in het refugio aan. Mooi. We hebben het wel gehad voor vandaag. De sfeer in de refugio’s is trouwens heel goed. ’s Avonds eten veel mensen in de refugio’s, waardoor je snel andere wandelaars leert kennen. Erg gezellig!
Dag 4: naar de Franse Vallei via lawines en gletsjers (9 uur lopen)
Vandaag belooft weer een zware dag te worden. We lopen namelijk van Los Cuernos naar refugio Paine Grande, door de Franse vallei. Die vallei staat bekend als spectaculair, maar ook heel zwaar. What’s new? De dag begint slecht. Het weer is niet goed, de rugzakken voelen zwaar en het klimmen gaat niet. Stom park. Na een paar uur begint het ook nog eens te regenen. Gaan we naar een vallei die bekend staat om zijn uitzichten, zit ‘ie straks in de wolken. Onderweg horen we regelmatig flink gerommel en zien we lawines van de berg voor ons afvallen. Dat is natuurlijk erg gaaf en we vergeten al snel ons ‘geen zin’-gevoel. Franse vallei, here we come!
Overnachten bij Lake Pehoe
Een uur later in de Franse vallei. Wat is dit zwaar. Ik trek me op aan een boomstronk en veeg het zweet van mijn gezicht. Het is dat het uitzicht echt super belooft te zijn. Af en toe breekt de zon door en trekken de wolken weg, dus we hopen het te kunnen zien. Als voorproefje zijn we getuige van een enorme lawine die de berg afstort. Gaaf! Huppa, naar boven. En ja hoor, bovenaan hebben we het uitzicht waar we op hoopten. Snel foto’s maken en filmen, en bijkomen. Na tien minuten trekt de hele vallei weer dicht en slaat de koude regen in ons gezicht. Gelukkig wordt het snel beter (je hebt echt four seasons in one day in Patagonië) en is de rest van de tocht niet te zwaar. We hebben een superuitzicht op de Cuernos en tegen het einde van de dag ook op het turquoise Lake Pehoe. Misschien wel de mooiste landschappen die we ooit hebben gezien. We slapen in Refugio Paine Grande.
Dag 5: lopen naar glacier Grey (4 uur lopen)
Vandaag is het doel refugio Grey. En vanavond gaan we kamperen, in een huurtent die al klaarstaat bij het refugio. De wandeling begint makkelijk, met als beloning een overweldigend uitzicht op de enorme Grey-gletsjer. Daarna stellen we in op nog twee relaxte wandeluurtjes.
Een uur later. We moeten ophouden ons in te stellen op gemakkelijke paden. Het is verdorie weer een Everest die we moeten beklimmen, er komt geen eind aan. De ijsschotsen die in het meer drijven maken veel goed, dat wel. Helemaal kapot komen we in het refugio aan. ’s Middags gaan we kijken bij de gletsjer, die echt gaaf is. ’s Avonds laat kruipen we onze tent in. Welterusten!
Een uur later. Ik vind kamperen niet leuk. Die matjes zijn verdorie nog geen centimeter dik, liggen doet pijn en mijn slaapzak is helemaal niet warm. Het wordt een lange, lange nacht. En het regent. Stom park.
Dag 6: terug naar de bewoonde wereld (3 uur lopen)
Wat een slechte nacht. We moeten nog doorlopen ook, want we willen de boot van half 1 halen, om aan het einde van de dag weer in de bewoonde wereld te zijn. En als we nog denken aan onze slechte wandeltoestand van gisteren…Maar blijkbaar is de sleutel tot een succesvolle wandeling een koude nacht in een tentje. We lopen razendsnel de bergen op en af en in drie uur zijn we bij de boot. We zijn trots op onszelf. Als beloning is het prachtig weer en kunnen we het park vanaf de boot nog eens goed bekijken. Een schitterende tocht, waar we ondanks de mindere momenten geen seconde spijt van hebben gehad. We hadden alleen wel moeten trainen…
Praktische tips W-trek
Hoe lang heb je nodig voor de W-trek?
Je kunt de W in drie dagen lopen, maar dat is een korte versie. Wil je de mooiste plekken van het park zien, dan zou ik er vier of vijf dagen voor uittrekken.
Zo boek je de refugios in Torres del Paine
Wij boekten de accommodaties voor de W-trekking zelf via de website van Fantástico Sur. Je moet er wel op tijd bij zijn, want de lodges lopen snel vol.
Je W-trek laten organiseren?
Wil je de W-trek en de rest van je reis naar Chili liever laten organiseren? Kijk dan eens naar de trekkings van Bookatrekking.com. Bij hen kun je zowel trekkings met als zonder gids boeken. Handig als je wel op eigen houtje wilt lopen, maar toch alles wilt laten regelen door een expert.
Heb je een gids nodig voor de W-trek?
Nee, je hebt voor de W-trek geen gids nodig. Het is altijd druk genoeg in het park en verdwalen is eigenlijk onmogelijk. Het kan natuurlijk wel goed zijn om een gids in te huren als je meer wilt leren over de flora en fauna van Torres del Paine.
Hoe kom je in Torres del Paine voor je W-trek?
Je vertrekt vanuit Puerto Natales naar de ingang van Torres del Paine Nationaal Park. Dat kun je het beste met de bus doen, met busmaatschappij Bus Sur. Bustickets kun je online boeken via Busbud.com.
Wat is beste tijd om de W-trek te lopen?
De beste reistijd voor Torres del Paine is van november tot en met maart. De lente en de herfst zijn ook redelijk goede maanden, alleen de periode juni-augustus moet je vermijden. Het is dan winter in Patagonië, dus het is erg koud en veel voorzieningen voor toeristen zijn dan dicht. Houd er ook in de goede maanden rekening mee dat het weer zo kan omslaan. ‘Four seasons in one day’ is op Torres del Paine erg van toepassing, dus neem verschillende laagjes kleding mee.
Hoe zijn de refugios in Torres del Paine?
De refugios zijn prima. Het zijn berghutten zonder veel luxe, maar alles wat je nodig hebt is er. Een goede maaltijd (je kunt hier ook lunchpakketjes bestellen voor de volgende dag), een warme douche en een bed. Je slaap in slaapzalen samen met andere trekkers en het sanitair is gedeeld. De sfeer in de refugios is meestal erg gezellig, omdat iedereen met hetzelfde doel bezig is: de W volbrengen!
Meer lezen over meerdaagse trekkings?
- Verslag van de Mount Everest Base Camp Trek in Nepal
- Wandelen in Kirgizië: vierdaagse trekking naar Ala-Kul
- Een huttentocht in Zwitserland lopen: zo pak je dat aan
*Dit artikel bevat affiliatelinks. Hier lees je er meer over.
Karlijn
Ik ben Karlijn en reizen en reisfotografie zijn mijn grote passies. Ik ben gek op actieve rondreizen, citytrips en verre bestemmingen. Op mijn blog deel ik mijn persoonlijke reistips, reisverhalen en reisfoto's.
